çocukluktan kalan bir yazı buldum..az evvel..iyi güldüm ama:))
yazının tarihi 15.02.2000.tam 10 sene evvel:)sonunu değiştirip vermek zorunda kaldım..genel olarak çok saçma buldum yazıyı şimdi ama,sonu hakkaten felaketmiş!!!paylaşmak istedim:)
bir bardaktan boşanırcasına yağdı gözyaşları,çocuğun kucağına..rüzgar gibi geçip giden bir film şeridiydi en klasik tabiriyle bütün yaşanan..gençliğinin orta yerinde kurulmuş bir dar ağacıydı cesaret,kendi ipini çekecekti çocuk..iyi bir hayatı en çok kendine yakıştırırken,kendisine yapılan en büyük haksızlığın baş aktörü olacak,kendi kendinin celladı olacaktı hesapta yokken..
kendi iç hesaplaşmasının orta yerinde kalakalmıştı şimdi..kabahatini yükleyecek bir şeyler aradı gözler,mahçubiyetle yere devrildi..sonunda kendine döndü,fısıldadı usul usul,"önüm,arkam,sağım,solum yalnızlık!!".. herkesi kandırmak kolaydı,kendini zor..kaçamamıştı o da;kurallarıyla,sınırlarıyla onun olan;kendi oyununda,kendini ebelemişti!!!
omuzunda bir el buldu irkildi..çevirmeden kafasını tanıdı elin sahibini..göz dediğin hepi topu bir suyun kaynağıydı neticede..sular fışkırdı kaynağından,rahmet getirdi ruhuna...buğulu bir dünyayı izlerken sordu,omuza elini koyana:
"terkeden bir kadından geriye ne kalır bilir misin usta?!"
....."bilirim" dedi usta.."yanında götürdüğü bedeninden,geriye kalan ne varsa!!"
