aslında başlık şöyle olmalıydı:"şiir yazmışım."
hayatta bana verilenleri saklarım.kıymet veririm hatıralara ve hatırlattıklarına..ne kadar acıklı bir hikayeye önsöz olacaksa olsun.farketmez..biriktiririm ben onları..
çok sevdiğim dostlarımdan birisi hayatımın sürprizlerinden birini yaptı bana..kendi yaşladıklarına verdiği değer benim yazdıklarıma verdiği kadar mutlu emişti beni..mevzu şuydu:yıl 2000'di..dostum,bir kızla 2 ay birlikte olmuş sonra kız ayrılmak zorunda kalmıştı buralardan..2 yıl sonra 1 haftalığına geri gelmişti bizleri görmeye.o bir haftanın sonunda uğurlamayı gitmiştik hava alanına..dış hatlar terminalinde,yaklaşık 20 metre ötemizde öyle bir veda sahnesi yaşamışlardı ki..cehenneme,yangına veya insan yüreğini yakabilecek herşeye,sadece 20 metre mesafedeydik..kız gitmişti,biz kalmıştık..hep en erkek yanını gördüğüm dostum,içindeki çocuktan fena dayak yemişti..utanmalar tedavülden kaldırılmıştı geçici süreliğine,gülmek ve mutlu olmak için verilen hiç bir süper,mega kupon umrumuzda değildi..bazen acı çekmek istiyor insan...aynen öyleydi..hepimiz öyle bir sahne bekliyorduk zaten.bile bile gitmiştik..insan yaşadığı mutluluğun diyetini ödemek istiyor.borçlu kalmak istemiyor hayata..gel gör ki hayatta mutluluklar taksit taksit,acılar tek çekim!!yine de insan ödemek istiyor bedelini,ne almışsa hayattan..ve o hayattan bize üstü kalsınlarla,havalı ve bir o kadar daha acılı anlar kalıyor..
işte o gün "yaz" demişti.."ayrılığı,aşkı,hüznü var eden Allah'ın adıyla yaz!!"ve ben aşağıdaki dizeleri yazmıştım..bir sigara paketinin jelatin kağıdına:
ortak paydamızın “yaşadığımız an” olduğu
o kara gün,
senin gidişinle,benim kalışım aynı zaman dilimine denk geldi..
yüreğimde bir beyaz mendil havalandı;
ve ben öldüm…
