bak yaziya ekleyecektim,unuttum..buraya paylasayim..hayatimin o zor,kara döneminde yazdigim siir..kendimi nasil boktan hissetmisim siz hesap edin iste..
Telasin cocuguyum,gözlerim yesil biraz..
Posta koydum zamana,icim karanlik benim!
El ayak saglam ama,gönlüme indi maraz
Hayat mahkemesinde,en suclu sanik benim!
Firtinaya gark oldum savruldum öte beri..
Ah benim cocuk cagim,gitti gelmiyor geri!
Bir kücük tebessümü cok gördü birileri,
en büyük ihanete,en yakin tanik benim!
Güzeldim el degmemis gül bahcesi sanardin.
Temizdim,günahlara uzaktim yüz bin arsin!
Onca insan sevmeye,hatir bilmeye karsin,
tutusturdular beni,yüregi yanik benim!
Ektim gül tohumlari,varamadim hasada..
Ben koskoca ömrümü,kaybettim bi masada!
Kalbimin enginligi,sonsuz okyanussa da,
yüzemez Allah kulu,suyum bulanik benim!
Cehennem dediginiz,duruyor icerimde.
Derdim kendi yüzümden!acim da,kederim de!
Bir pula,bir mektuba degmezdim,bilirim de,
Hatirimda yok imis bir tek selamlik benim!
Delik desiktir sinem,bagrim bin türlü yama!
Cagirsam nefsim bile,gelmiyor imdadima!
Eski halim olaydi,kacar giderdim amma,
gel gör ki takadim yok,tek bi adimlik benim!
Pervaneler misali,döne döne tutustum..
Vicdanima egildim,kendim ile vurustum..
Pazara götürseler,anca üc be kurustum,
degerimde hayvan yok satsan takaslik benim!
Mamo dedim adima.gayri bi ad mi kaldi!?
Kis gelince üstüme,atacak post mu kaldi!
Hayrina kefenimi,alacak dost mu kaldi!?
Söyle neyime artik,dostluk,adamlik benim!
mamo c./2002-antalya
