ben bi çocuktum daha..babamın gözlerinin yaşardığını hatırlıyorum dün gibi..bir insanlık kıyımı görmüştü ömrüm."binlerce insan" diyordu televizyon,"vahşice katledildiler!!"..kıyıldı canlarına,insanlığın orta yerinde..insanlık gözünü yummuştu bu kıyıma..
ben bi çocuktum daha..annemin dudaklarının büzüldüğünü hatırlıyorum.ayakları tutmayan Elif Nenemiz vardı,komşumuz.onun evinde izlemiştik katliamın görüntülerini..Elif Nene dua ediyordu ölenlere,kalanlara..ben bi çocuktum..çocuklar yakılmıştı orada!
Srebrenitsa'yı unutmayacagız...Unutmadık!..eger elinden gelen buysa,tek yapabildigi buysa,varolmak adına:KAHROLSUN İNSANLIK!!
