gökyüzünün mavisine,kuşun cıvıltısına,yaprağın yeşiline şiirler dizecek çağı geçtim;İSYAN BU!
değerli bildiklerim ırzına geçtiler bütün değerlerimin;ve saf kalbimdeki utanç,onlara beslediğim hınçtan!bu kadar çaresiz kalabilir mi sevgi karşısında insan?
en temiz yanım,sevdalarıma sadakatim derken;gıyabımda kurulan mahkemelerde,kendi sevdama ihanetten,hükümlerle bezenmiş ruhum;YALAN BU!
kendi aşkını kalbinin zimmetine geçiren,cezaya çarptırılabilir mi kendisine hizmetten?kendine iyilik yapan,o iyiliği çalmış mıdır bütün geriye kalanlardan!?ikiye böldüğünün büyüğünü kendine saklayan hainken,büyüğün kendisine verilmesini kabul edenin,buna göz yumanın,kendisine geçen hakka,menfaati icabı susanın haline ne diyelim..hüküm giydirelim mi,şahsının menfaatine kefaletten!
kendisini seveni sevdiğinden mahrum bırakan sevilenin;bunu bir ceza görmesinin aptallığını da gördük ya:NE LAN BU!?
insan,kendine intihardan hüküm giyebilir mi?
